“Vooraleer de wereld verder kan, moeten centrale banken accepteren dat hun beleid heeft gefaald.”

Volgens Kubler-Ross zijn er 5 fases om een verlies te verwerken: ontkenning, woede, onderhandelen, depressie en aanvaarding. Centrale banken weigeren nog steeds te aanvaarden dat ze de globale economie niet meer kunnen rechttrekken. Ze zitten momenteel tussen fase 3 en 4. Pas als ze fase 5 bereiken, kan de wereld er terug beter op worden. Centrale banken over heel de wereld ontkennen dat hun biljoenen dollars, yens, euro’s en yuans zo goed als niets heeft bereikt. Ze blijven erin geloven dat hun gratis geld de economische motor terug aan de gang zal krijgen. Er heerst zelfs woede. Woede dat de bevolking hun plan niet wil geloven, woede dat hun modellen niet werken, woede dat de manipulatie niet werkt. Centrale banken hebben 7 jaar de illusie geschapen dat alles terug zoals vroeger is, de aandelenmarkt bewijst dat, toch? Centrale banken weigeren naar zichzelf te kijken, ze weigeren te aanvaarden dat de massa hun manipulatieve acties niet gelooft. Daarom dat ze overschakelen naar fase 3: onderhandelen (lees: helikoptergeld)

Centrale banken staan voor een onmogelijke opdracht

Er komen steeds meer berichten dat gratis geld voor de bevolking de economische machine weer aan de praat zal krijgen. Ze willen de mensen omkopen: gratis geld moet het gezichtsverlies vermijden. Maar ze weten goed genoeg dat ook dat geen lang leven beschoren zal zijn. Daarom vang je ook al af en toe signalen op van depressie. Het begint hier en daar door te dringen dat hun beleid faalt. De euforie van ‘Whatever it takes’ maakt plaats voor berichten dat ze al het mogelijke al gedaan hebben en dat de effecten van monetair beleid afnemen of de situatie zelfs erger maken. Maar vooraleer de wereld de rotzooi van de laatste jaren kan beginnen opruimen, moeten de centrale banken eerst nog in fase 5 terecht komen: aanvaarden dat ze verkeerd zijn geweest. De wereld heeft een nieuwe Paul Volcker nodig, een man die doet wat er gedaan moet worden, ongeacht de gevolgen. Alleen wanneer de centrale banken aanvaarden dat hun beleid inkomensongelijkheid versterkt, meer schulden creëert in plaats van minder, de perceptie verdwijnt dat alles OK is en de bubbels die ze geblazen hebben barsten, pas dan kan de wereld terug een betere plaats worden – aldus Charles Hugh Smith.