Een anekdote van James O’Shaughnessy van O’Shaughnessy Asset Management bracht het ultieme succes van beleggen aan het licht. De beleggings-accounts die het beste presteerden waren diegene waarvan de beleggers vergeten waren dat ze nog aandelen hadden gekocht en deze dus niet verkochten. Door verschillende redenen, familieruzies over een erfenis bijvoorbeeld, konden de rekeningen gedurende 10 tot 20 jaar niet beheerd worden. Er konden geen nieuwe aankopen gedaan worden en er konden ook geen aandelen verkocht worden. Deze families kwamen er achter dat de inactiviteit van de account uiterst goed was voor de prestatie van de portefeuille. Deze accounts werden beheert zonder advies van financiële analisten, ze volgende het financiële nieuws niet, ze deden geen moeite om de markt te timen, er werden geen analyses op uitgevoerd … en toch hadden deze accounts enorm veel succes.

Beleggen als Warren Buffett

Warren Buffett wist dit al veel langer. In zijn aandeelhoudersbrieven kon je onder andere in 1990 lezen “Lethargy bordering on sloth remains the cornerstone of our investment style.” Of in 1996 “inactivity strikes us as intelligent behavior.”. Natuurlijk hangen hier ook grote risico’s aan vast. De diversiteit van je portefeuille speelt een belangrijke rol voor wie de portefeuille lange tijd met rust wil laten. Maar de boodschap is duidelijk. Beleggen doe je voor de lange termijn. En dividendaandelen zijn uiterst geschikt voor beleggingen op lange termijn. De dividend groeiers bijvoorbeeld bieden een constante stijgende inkomstenstroom, dikwijls in combinatie met een stijgende beurskoers. Bedrijven die zo sterk zijn dat ze hun dividend kunnen laten groeien, jaar na jaar, presteren ook goed op de beurs doordat ze zo sterk zijn. Dit zijn aandelen die je wel eens 10 tot 20 jaar gerust moet laten willen ze een fortuin verzamelen. Maar het is het resultaat op het einde van de rit dat telt. Het is misschien niet meer voor deze tijd, maar het werkt wel.