Beleggen in aandelen met rendement én plezier
De manier hoe we beleggen in aandelen is veel veranderd tegenover jaar geleden. Voor het internet kon je de beurskoersen slechts keer per dag raadplegen, voornamelijk in de krant of via teletekst op TV. Voor analyses moest je al dieper gaan zoeken. Het internet heeft veel veranderd, maar niet alles in positieve zin Vroeger was alles veel minder efficiënt dan vandaag, maar inefficiëntie heeft ook zo zijn voordelen: beleggers kochten aandelen voor de lange termijn en keken niet iedere dag vol stress naar de waarde van de portefeuille. Vandaag is er veel meer informatie beschikbaar, zelfs te veel. Een overvloed aan informatie maken de beslissingen er niet gemakkelijker op. Constant verbonden zijn zorgt voor onuitstaanbare pijn dat leidt tot slechte beslissingen. Hoewel het onmogelijk is om de mate van pijn en plezier te meten, zijn psychologen er van overtuigt dat een mens pijn dubbel zo hard ervaart als plezier. Slechte ervaringen gaan dieper en blijven langer hangen dan goede ervaringen. Als je als belegger constant naar je portefeuille kijkt, is de kans groot dat je veel meer slechte ervaringen oploopt dan goede. Nassim Taleb heeft daar een tabel rond gemaakt voor een belegger die een rendement boekt van 15 % met 10 % volatiliteit. Als deze belegger slechts 1 keer per jaar naar zijn portefeuille kijkt, heeft hij 93 % kans om plezier te ervaren. Kijkt hij 1 keer per maand, daalt dit al naar 67 % en wie iedere minuut zijn portefeuille opvolgt, heeft nog maar 50 % kans om ook plezier te hebben aan zijn belegging.
Hoe meer je naar je portefeuille kijkt, hoe meer je geconfronteerd wordt met negatieve elementen. Wie maar 1 keer per jaar zijn portefeuille opvolgt, heeft slechts 7 % kans om slecht nieuws tegen te komen. En vergeet dat slechts nieuws dubbel zo diep gaat en dubbel zo lang blijft hangen. Beleggen in dividendaandelen zorgt niet alleen voor een beter rendement, maar ook voor een efficiëntere opvolging van je portefeuille waar je zeker niet iedere dag naar moet kijken.