De geschiedenis herhaalt zich nooit, maar ze rijmt wel van tijd tot tijd. Om te begrijpen wat er aan de hand is op de financiële markten, moeten we opnieuw terug in de tijd. Het is 1985, 14 jaar na Bretton Woods zit de wereldeconomie in grote problemen: hoge inflatie en lage economische groei, m.a.w. stagflatie. Daarop werd besloten een geheim akkoord uit te voeren. Nadat inflatie de pan uit rees in de Verenigde Staten werd Paul Volcker aangesteld als hoofd van de Federal Reserve. Slechts 2 maanden achter zijn nieuwe bureau en Volcker begon het gevecht met inflatie. Hij veranderde het beleid gericht op rentevoeten naar een beleid gericht op geldhoeveelheid, m.a.w. de dagen van goedkoop geld veranderden in dagen van duur geld. Volcker trok de Fed Fund Rate op tot ongeveer 20% om inflatie te bestrijden (vandaag is dat 0,25% – 0,50%). Hierdoor versterkte de Amerikaanse dollar. Dit had een vernietigend effect op de Amerikaanse economie, maar het moest gebeuren. In 1985 werd er dan het ‘Plaza Akkoord’ gesloten. De Ministers van Financiën van over heel de wereld kwamen samen en besloten om samen te interveniëren op de financiële markten om de Amerikaanse dollar te verzwakken, vooral tegenover de Japanse yen.

Valutaoorlog

En nu lijkt de geschiedenis hier een mooi rijm op te vormen. Opnieuw bevindt de globale economie zich in een storm en wederom ligt de sterke Amerikaanse dollar aan de basis, vooral nadat de Federal Reserve eind 2014 de geldkraan dicht draaide en eind vorig jaar een eerste stap zette naar een normalisering van het rentebeleid. In februari van dit jaar kwamen Janet Yellen, Jack Lew, Mario Draghi, Christine Lagarde en de centrale bankiers van Japan en China samen in Shanghai gedurende de G-20 top. Hoewel de beleidsmakers het waarschijnlijk nooit officieel zullen bevestigen, lijkt hier opnieuw sprake te zijn van een geheim akkoord, het ‘Shanghai Akkoord’. Sinds begin dit jaar zit de Amerikaanse dollar opnieuw in een dalende trend. Mogelijk zijn er dus opnieuw geheime afspraken gemaakt om de Amerikaanse dollar (en daarmee ook de Chinese yuan aangezien die nog steeds gekoppeld is) te verzwakken. Dit moet de globale economische groei terug een boost geven. De laatste jaren hebben vooral Europa en Japan kunnen profiteren van een zwakke munt, nu is het terug de beurt aan de VS en China en zo blijven de centrale bankiers gezellig samen het beleid uitstippelen van de wereldeconomie. Zijn ze dan toch allemaal vriendjes in de valutaoorlog?