De Chinese devaluatie betekent voor de rest van de wereld deflatie en recessie. En dat is rechtstreeks het gevolg van de QE van de Fed. De monetaire verruiming liet de activaprijzen de lucht in vliegen, met name in opkomende markten. De wereld zag een grondstoffenbubbel en de schalie-olie hausse. Maar dat is nu allemaal voorbij, zo schrijft SocGen-strateeg Albert Edwards in zijn laatste commentaar:

Als het oppompen van beurskoersen via het monetaire beleid de weg naar economische voorspoed zou zijn, zou Argentinië inmiddels het rijkste land ter wereld zijn. Maar dat is het niet!

Devaluatie China betekent deflatie elders

De schoen wringt hem in China. Beleidsmakers hebben graag controle over het monetaire beleid, de betalingsbalans en de wisselkoers. Maar dat is onmogelijk. Van deze drie zaken kun je kiezen om bij twee aan de touwtjes te trekken, de derde is altijd een gevolg daarvan. Dat is ook overduidelijk in China, aldus Edwards. Het bevechten van de daling van de yuan betekent dollars uit het spaarpotje verkopen en yuans kopen. Maar minder yuans in omloop levert automatisch monetaire verkrapping op, een soort omgekeerde QE. De Chinezen willen nu ook niet de rente verlagen om de economie te stimuleren. Dat werkt namelijk de kapitaalvlucht nog meer in de hand. Opmerkelijk is dat Chinese bedrijven zich, na de yuan-schok van augustus 2015, fors indekten tegen een verdere daling. Daarmee ligt volgens de strateeg de weg vrij voor China om deflatie naar het Westen te exporteren zonder de eigen bedrijven te schaden. Na Japan komen de Amerikaanse importprijzen nu dus onder druk door China.

Dat levert nu al problemen op voor de productie-industrie in de VS. Want hoe ga je concurreren met buitenlandse producten die steeds goedkoper worden? Daarentegen wijzen velen erop dat de dienstensector het nog uitstekend doet. En dat die sector veel belangrijker is binnen de Amerikaanse economie. Edwards:

Als ik de afgelopen dertig jaar iedere keer £1 zou hebben gekregen als iemand dat tegen me zei, zou ik nu een rijk man zijn geweest. Wanneer een economie richting recessie kruipt is het vrijwel altijd de maakindustrie die de minder volatiele dienstensector bij de hand neemt naar de krochten van de recessie.

De strateeg denkt dat dit alles tot een crisis zal leiden die niet onder zal doen voor 2008. En dat gaat pijn doen voor aandelenbeleggers, aldus Edwards:

Een hoofdpilaar van mijn ‘IJstijd’-hypothese is dat de Amerikaanse aandelenmarkten in een bearmarkt blijven. Deze heeft zich met het dieptepunt van 666 in de S&P 500 index in maart 2009 nog niet helemaal uitgespeeld. Sterker nog, ik zie nieuwe dieptepunten verschijnen.

Hoe diep de markten kunnen gaan laat een ietwat oudere, maar illustratieve inflatie-gecorrigeerde grafiek van de S&p 500 zien. Tijdens de vorige bearmarkten duurde het vier tot zes recessies voordat de waarderingen van aandelen een dieptepunt bereikten. We hebben er nu nog maar twee achter de rug, aldus de strateeg:

Om te bodemen op een Shiller koers/winstverhouding (die de gemiddelde bedrijfswinsten over de afgelopen tien jaar gebruikt, red.) van 7, moet de S&P 500 dalen tot 550 punten. Dat is een daling van 75% vanaf de recente top van 2100 punten. Velen zien dat als onmogelijk. Maar dat dacht men ook voordat de Lehman-crisis uitbrak.

Uiteraard zou dat een catastrofe voor de economie betekenen. Edwards:

Daarom denk ik dat de Fed de volgende bearmarkt met alle mogelijke middelen zal bestrijden, inclusief negatieve rentes in toevoeging op QE. Ik denk dat we tijdens de financiële slachting getuige zullen worden van een schokkende min 5% Fed funds-rente op het dieptepunt van de volgende recessie.

<<< Download de gratis Beursbijbel: 10 Geboden voor iedere Belegger >>>