Behalve over China, heeft SocGen strateeg Albert Edwards ook een duidelijke visie inzake Griekenland. Voor de duidelijkheid benadrukt hij dat zijn baan is te voorzien wat er gaat gebeuren, niet wat er zou moeten gebeuren. Edward’s heeft al lange tijd het idee dat de eurozone uiteindelijk op zal breken. De bevolking in de zuidelijke landen zal in opstand komen tegen het economische keurslijf dat hen wordt opgelegd. Of het Griekenland nu, of Spanje/Italië/Portugal of zelfs Frankrijk straks is, er zal een moment komen dat men zegt: ’tot hier en niet verder’.
Edwards: geen depressie na Grexit
Het zal dan blijken of het land dat de euro verlaat daadwerkelijk, zoals de doemdenkers willen doen geloven, in een depressie komt. Edwards betwijfelt dat. In de jaren ’90 hamerde de Washington Consensus ook op begrotingsdiscipline. Maar toen Maleisië als eerste van het verstikkende orthodoxe economische beleid afstapte, was economisch herstel al snel een feit. Edwards wijst er nog eens op, zoals economen als James Galbraith al schreven, dat het door Europa opgelegde fiscale regime Griekenland de das om heeft gedaan. Het begrotingsoverschot kwam er. Maar dat ging gepaard met een BBP-daling van 25%, waardoor de Griekse schuld/BBP ratio explodeerde. Na het klappen van een kredietbubbel klapte de Letse economie in 2008 en 2009 ook met 25% in. Maar dat duurde slechts twee jaar, vergeleken met de Griekse lijdensweg van zeven jaar. En de Letse staatsschuld lag op slechts 10% (!) van het BBP. Ook was het de Letten er alles, maar dan ook alles aan gelegen om buiten de Russische invloedssfeer te blijven. Dan maar een interne devaluatie, aangezien de munt al aan de euro was gekoppeld. In 2014 trad Letland ook echt toe tot de eurozone. Wat de Letten lukte, mislukte in Argentinië in 2001. Ondanks pogingen met alle macht de peso met de US dollar gekoppeld te houden, faalde dit en ging het land failliet. De consensus was destijds dat de Argentijnse economie jarenlang in problemen zou blijven. Na het faillissement in januari 2002 was er slechts één kwartaal krimp. Weliswaar met 5%, maar in de daaropvolgende zes jaar herstelde de economie met een robuuste 66%. Opmerkelijk in het Argentijnse herstel:
De Argentijnse expansie was niet gedreven door export; alleen in de eerste zes maanden droeg export bij aan BBP-groei. De economie kreeg een boost van instroom van kapitaal. Maar de devaluatie zorgde er vooral voor dat de overheid het macro-economische beleid kon volgen dat nodig was voor herstel.
De Griekse gelijkenissen met Argentinië zijn, anders dan met Letland, groot. Ook destijds weigerde het IMF een lening vrij te maken nadat de Argentijnse overheid begrotingsdoelstellingen niet haalde. En het IMF vroeg Argentinië om nog eens 10% van de overheidsuitgaven weg te snijden. De economie was inmiddels al met 20% gekrompen. Ondertussen ontstond een bankrun omdat de Argentijnen massaal hun peso’s naar het buitenland stuurden en omwisselden in dollars. Waar de Grieken € 60 per dag kunnen pinnen, stelde de Argentijnse overheid een limiet in op $ 250 per week. Een maand later ging Argentinie failliet op $ 132 miljar aan schulden. En verbrak het de 10-jarige koppeling aan de dollar. Niet dat het nu eind goed, al goed is. Argentinië blijft Argentinië. Maar waar het om gaat, zegt Edwards, is dat de consensus destijds helemaal fout zat. Er kwam geen depressie na de ontkoppeling. Integendeel. Als dit, zoals de strateeg verwacht, ook bij Griekenland gebeurt, zal dit Griekse herstel olie op het vuur zijn voor een Italië, Spanje en zelfs Frankrijk om ook het keurslijf van de euro af te werpen.