China stookt de economie nog maar eens op na een groeivertraging in het eerste halfjaar. Zagen we eerder deze week nog dat Steven Einhorn positief is over de Chinese aanpak, vandaag uit Ambrose Evans-Pritchard van de Telegraph zijn twijfels. Zo becijferde Charles Dumas van Lombard Street de kapitaaluitstroom uit China over de afgelopen 12 maanden op $ 800 miljard, nadat vorig kwartaal opnieuw $ 224 miljard vertrok. Dit kunnen we beter gewoon kapitaalvlucht noemen, aldus Ambrose.
Verkrapping
De PBOC, de centrale bank, is hierdoor genoodzaakt de buitenlandse valutareserves aan te spreken. En die verkoop van dollarobligaties om yuans te kopen vertaalt zich automatisch in binnenlandse monetaire verkrapping. Het is het spiegelbeeld van wat we in eerdere jaren zagen. Toen verzamelde de PBOC $ 4 biljoen aan reserves, wat nog eens extra olie op het economische vuur gooide. En dat terwijl de Chinese economie net al aan het verzwakken was. Volgens zowel Lombard Street als Capital Economics ligt de werkelijke economische groei niet op 7%, maar onder de 4%. Sterker nog, de hele wereldeconomie is verzwakt. Ambrose:
De wereldhandelsindex van het Nederlandse CPB laat zien dat scheepstransport in mei met 1,2% daalde. Dat is de vierde daling in de afgelopen vijf maanden. En dat is extreem zeldzaam. Onder de definitie van de Wereldbank impliceert dit doorgaans een wereldrecessie.
In een poging het tij te keren stimuleerden de Chinese autoriteiten de aandelenmarkten. Ambrose:
Maar dit draaide uit op een enorm fiasco. De beursstijging had geen waarneembaar effect op de economische groei. Waarschijnlijk gaven mensen juist minder geld uit in de echte economie. De crash, die $ 4 biljoen van de totale marktkapitalisatie wegvaagde, heeft de ware reflexen van president Xi Jinping blootgelegd.
Met een reeks aan extreme maatregelen slaagde China er in de daling een halt toe te roepen. Maar, zo stelt de commentator, wat is er over van Xi’s belofte om de markt een ‘doorslaggevende rol’ in de economie te laten spelen? Zonder hervormingen loopt ook China tegen de ‘middle income trap’ op. Het zou daarmee niet het eerste land zijn waar de economische groei vertraagt omdat de lonen niet meer competitief zijn, terwijl de innovatiekracht – zoals rijkere landen die hebben – nog ontbreekt. Daar is inderdaad voor nodig dat de overheid de greep op de private sector loslaat.
“Renteverlaging China noodzakelijk”
Volgens Adam Slater van Oxford Economics zouden autoriteiten voor nu het beste de yuan kunnen devalueren als ze de monetaire verkrapping tegen willen gaan. Maar daar zit ook een schaduwkant aan. Chinese bedrijven hebben $ 1,2 biljoen aan schuld uitstaan in dollars. En die zouden dan in problemen kunnen komen. Dezelfde schuld uitgedrukt in yuan loopt dan immers op. Een devaluatie van de yuan zou ook de Amerikanen woest maken en een Aziatische valutaoorlog kunnen ontketenen, aldus Ambrose. Het alternatief? Slater zegt dat China zich wellicht gedwongen ziet de rente naar nul te brengen. En de overheid begrotingstekorten te laten draaien, gefinancierd door de PBOC. Dat zou op kortere termijn verlichting geven. Maar, zo stelt Ambrose, de eindafrekening volgt dan later alsnog, met een hoger eindbedrag. De private schuld verzesvoudigde in de vorige stimuleringsronde sinds 2007 al tot maar liefst 160% van het GDP. Het lijkt er op dat China nu voor nieuwe stimulering gaat. De overheid kan de kredietgroei regelen via het banksysteem. Nieuwe leningen stegen met $ 205 miljard in juni ten opzichte van $ 145 miljard in mei. De industriële output en het elektriciteitsverbruik zitten weer in de lift. Ambrose:
De grote schrik-dip van voorjaar 2015 lijkt daarmee ten einde. Een afgrijselijke ontknoping is wederom afgewend. Maar president Xi zal de volgende keer ontdekken dat een nieuwe kunstgreep nog moeilijker zal zijn.
