Bij het oplossen van de vorige crisissen in de Eurozone was een belangrijker rol weggelegd voor Duitsland als de redder in nood. De Duitsers werden telkens aangesproken om het grootste deel bij te dragen tot de redding van de landen in moeilijkheden en dat leidde tot de nodige wrijvel aan beide kanten. Het voorbeeld van Griekenland ligt waarschijnlijk nog vers in het geheugen. De Grieken refereerden te pas en te onpas naar de Nazitijd naar aanleiding van de zware voorwaarden die hen opgelegd werden in het kader van het reddingsplan. En inderdaad, het land is sindsdien helemaal verarmd. Maar dat is natuurlijk niet de schuld van de Duitsers, maar wel die van de Grieken zelf. Het land heeft jarenlang ver boven zijn stand geleefd waarbij geld werd geconsumeerd dat er eigenlijk niet was. Bovendien had Griekenland eigenlijk geen deel mogen uitmaken van de Eurozone, het heeft er zich een weg in gelogen.

Duitsland is het beu

Aan de andere kant is de Duitse belastingbetaler het stilaan ook beu om op te draaien voor de rekening wanneer een bepaald land zijn boekje te buiten is gegaan wat betreft het naar de nering zetten van de tering. Bij elke vorige crisis rond Griekenland, Ierland, Portugal en Cyprus draaiden de Duitsers proportioneel op voor het grootste deel van de schade. Het ontstaan van een partij als ”Alternative für Deutschland” mag als een teken aan de wand beschouwd worden. Duitsland heeft geen zin meer om de bankier van Europa te spelen en dat zullen we geweten hebben. Toekomstige reddingsoperaties van landen in moeilijkheden zullen heel anders verlopen. Berlijn is namelijk voorstander geworden van het doppen van de eigen boontjes. Landen in moeilijkheden zullen eerst zelf een zware inspanning moeten leveren alvorens ze kunnen rekenen op steun van buitenaf. Inderdaad, zo belanden we in het stadium van de bail-ins en de kapitaalcontroles. Bescherm uw zuurverdiende centen – Download de GOUDGIDS