Op de recente meeting van het International Monetary Fund vond de term “finely calibrated” ingang. De crisis lijkt eindelijk achter de rug te zijn, de wereld is opnieuw de weg naar een normalisering van de situatie ingeslagen. We zijn met andere woorden op weg naar de situatie zoals die was voor het uitbreken van de crisis. Maar is de situatie wel zo rooskleurig als het IMF en de verschillende regeringsleiders ons willen doen geloven? Die terugkeer naar de oude situatie moet namelijk gepaard gaan met het afbouwen van de steunmaatregelen die eerder getroffen werden om de crisis te bezweren. Dat betekent onder andere dat al het extra geld opnieuw uit het systeem gehaald moet worden. Voorlopig heeft niemand een idee over hoe zo’n exit strategie zich afspelen moet. Het komt er namelijk op aan om de werking van het systeem niet te verstoren. Een nieuwe crisis kan namelijk iedereen missen als kiespijn.

Genoeg problemen in de Eurozone

Een exit strategie vinden is namelijk momenteel de belangrijkste opgave waar de Amerikaanse centrale bank mee geconfronteerd wordt. Maar een veel moeilijker pijnpunt lijkt zich aan de overkant van de Atlantische Oceaan te situeren. De Eurozone stuitert heen en weer als een bal in een flipperkast. Aan problemen is namelijk geen gebrek. De Spaanse economie groeit weliswaar opnieuw maar dan alleen dankzij het geld van de overheid. De Spaanse banken bevinden zich in een bedenkelijke staat, iets wat ze overigens gemeen hebben met de Ierse. Er is dus nog werk aan de winkel, ook in andere landen. De Franse economie sputtert, de Italiaanse bevindt zich in een situatie van permanente recessie. De Duitsers blokkeren maatregelen die de economie in Zuid-Europa kan stimuleren. Terwijl de Europese centrale bank koortsachtig op zoek is naar een manier waarop de deflatie een halt toegeroepen kan worden. Aan problemen is er dus geen gebrek. Maakt u veel fouten op de beurs? – Download de BEURSBIJBEL