De verschillen tussen de deelnemers aan de Euro-zone zijn in de afgelopen jaren niet kleiner maar wel groter geworden. Het volstaat om te kijken naar de verschillen in de minimumlonen tussen de probleemlanden uit de periferie en de sterke landen uit de kern. Nog meer verontrustend is evenwel dat ook binnen de kern de verschillen groter worden. De kloof tussen Duitsland en Frankrijk groeit en de vraag is hoe de Euro-zone zo bij elkaar kan gehouden worden. De middelpuntvliedende kracht binnen het systeem worden steeds groter. Werkloosheid in Frankrijk dubbel zo hoog als in Duitsland De verschillen op het niveau van de index van de aankoopmanagers zijn de hoogste sinds 2011, ze bevinden zich bovendien op het derde hoogste niveau ooit. Ook op het vlak van het bbp waren de verschillen nog nooit zo groot. Duitsland heeft de verliezen geleden als gevolg van de crisis van 2008 goedgemaakt, Frankrijk niet. De werkloosheid in Frankrijk is dubbel zo hoog als die in Duitsland, ze bedraagt respectievelijk 10,6 % en 5,3 %. Nu geldt de Taylor Rule, wat betekent dat verschillen van meer dan 4 % de inflatie in Duitsland vrij spel geeft. Laat nu inflatie precies datgene zijn dat de Duitsers doodsbenauwd maakt.