Het politieke brandje in Italië is weer even geblust. De focus kan weer worden verlegd naar de economie. Nu is Italië zeker geen Griekenland, maar beleggers doen er goed aan het land op de radar te houden. De ECB heeft Italië gered van de tucht van de markt. De belofte van Draghi ’to do whatever it takes’ om de euro overeind te houden en flinke aankopen van Italiaanse staatsobligaties hebben het land lucht verschaft. Prettig voor de Italianen, de rentelasten blijven zo binnen de perken. Dat is ook hard nodig gezien de enorme staatsschuld van meer dan 133 procent van het BBP. En hoewel Italië er met de nodige kunstgrepen in slaagt om beneden een overheidstekort te blijven van 3 procent, stijgt die staatsschuld nog wel elk jaar. Oftewel, het probleem wordt elk jaar gewoon groter. Groei! Na jaren van de buikriem aan te halen middels belastingverhoging en bezuinigingen, is het nieuwe mantra binnen de Eurozone groei. Een stevige economische groei is absoluut een (deel-) oplossing voor de huidige crisis. De vraag is alleen waar het met schulden overladen, vergrijzende Italië, die groei dan vandaan moet halen. De afgelopen 20 jaar is de economie in Italië per saldo jaarlijks met slechts 0,7 procent gegroeid. Toch zijn er wel degelijk lichtpuntjes in Italië waar te nemen. Zo slaagt het land er al tien jaar in een primair begrotingsoverschot -dus voor rentelasten-  te laten zien. De gemiddelde Italiaan is rijk, aanmerkelijk rijker dat de gemiddelde Belg of Nederlander. De IMF ‘oplossing’ zou in dit land dus zeker zoden aan de dijk zetten (zie staatje hieronder). U ziet het hierboven al, de gemiddelde Belg is binnen Europa absolute koploper in gemiddelde rijkdom. Echter, op de voet gevolg door de Italiaan. De zuinige Hollander, de noeste spaarder, bungelt slechts in de middelmoot. Italië heeft te maken met een giftige cocktail van (erg) lage economische groei, een hoge overheidsschuld, een sterk vergrijzende bevolking en een nogal starre arbeidsmarkt. Het ingrijpen van de ECB was gezien de (toen) explosief oplopende rente was meer dan welkom, maar heeft tevens het proces van dringend noodzakelijke structurele veranderingen gefrustreerd. De belasting op arbeid is relatief hoog, de arbeidsmarkt rigide, de productiviteit verhoudingsgewijs tot de rest van de Eurozone gevaarlijk laag en qua niveau van het onderwijs bungelt Italië zelfs ergens onderaan. Samenvattend is er meer dan genoeg te doen en te verbeteren in Italië. Nu de politieke kruitdampen zijn opgetrokken kan het land misschien vaart maken met het oplossen van de structurele problemen. Het GROEIMARKTEN RAPPORT van Slim Beleggen bevat tal van KANSRIJKE REGIO’S