De markten kunnen overdrijven in beide richtingen, dat is een les die we in het verleden maar al te vaak hebben geleerd. Van inktzwart pessimisme tot overdreven optimisme is de afstand vaak niet zo heel groot, tenminste wanneer men de tijd zijn werk laat doen. Maar af en toe moeten we toch de wenkbrauwen fronsen. President Mario Draghi van de ECB heeft ruim anderhalf jaar geleden de wereld op zijn kop gezet met zijn verklaring dat hij de koers van de euro ten koste van alles zou verdedigen. Het geloof in Draghi is blijkbaar groot, want deze woorden volstonden om de crisis in de Europese periferie een halt toe te roepen. Op dat moment zag de situatie er allesbehalve schitterend uit. Spanje stond op het punt om een kreet om hulp te lanceren. Eigenlijk drong de buitenwereld op zo’n hulpkreet aan, die buitenwereld mocht bovendien op de steun van de Spaanse bedrijfswereld rekenen. Maar dat was buiten de waard gerekend.

Spaanse obligaties brengen even veel op als Amerikaanse

Die waard was in dit geval de Spaanse premier Mariano Rajoy die halsstarrig het been stijf hield en weigerde om buitenlandse hulp in te roepen. Anderhalf jaar later kunnen we alleen vaststellen dat Rajoy het gelijk aan zijn kant had. Maar anderzijds moeten we tevens vaststellen dat de markten nu aan de andere kant overdreven hebben. Geloof het of geloof het niet: Spaanse obligaties brengen nu even veel op als Amerikaanse. Nochtans bevindt de Spaanse economie zich in een diep gat ondanks prille signalen dat het weer wat beter gaat. De hoge Spaanse werkloosheidscijfers vallen onmogelijk weg te cijferen. Ze zullen voorlopig ook niet verdwijnen. Maar de investeerders zijn dus even tuk op Spaanse obligaties als ze dat zijn op Amerikaanse. Dat terwijl amper anderhalf jaar geleden niemand nog een cent gaf voor de solo overlevingskansen van Spanje. Het kan verkeren, zo wist ene Brederode, en de situatie rond de Spaanse staatsobligaties vormt daar een goed voorbeeld van. Bescherm altijd uw vermogen– Download de GOUDGIDS