Je leeft op een warm rustig eiland ergens in Italië. Je hebt een mooi huis, een goed uitzicht en vooral rust met veel groen om je heen, een aangenaam klimaat en vaak een strakblauwe hemel. Je geluk kan niet op, want op het eiland zit een restaurant waar je eens in de week een ‘chicken cacciatore’ besteld bereidt met door de eigenaar gekweekte tomaten en specerijen. De kwaliteit van restaurant is zo goed waardoor er na verloop van tijd steeds meer mensen gaan eten. Het eiland trekt veel toerisme en het wordt drukker. De restauranteigenaar kan op een gegeven moment niet meer aan voldoende ingrediënten komen wegens de hoge vraag. Hij besluit zijn eigen gekweekte tomaten te vervangen met massaproductie tomaten. Niemand die het proeft op misschien een enkeling na. Na verloop van tijd moet de olijfolie eraan geloven en na een jaar of 2 zijn zo goed als alle originele ingrediënten vervangen met massa ingrediënten uit de fabriek.
De verandering van de S&P500
Dat is eigenlijk wat er is gebeurt met de S&P500. Deze index is in de loop der jaren aan een hoop veranderingen onderhevig geweest. In 2002 vond men het nodig om plotseling alle buitenlandse aandelen zoals Shell and Unilever uit de grootste index van Amerika te gooien. Enkele jaren later, in 2005, nam men op Wall Street een besluit dat op de dag van vandaag voor veel investeerders nog steeds een raadsel is dat de naam “float-adjustment” meekreeg. Het gewicht van individuele componenten in de S&P 500 werd vanaf 2005 bepaald door externe factoren zoals de manier hoe index fondsen de S&P 500 volgde waardoor deze fondsen lager rendeerden. Het verhaal erachter is zeer technisch, saai en lijkt onschuldig, maar het zijn de insiders, de rijken die zullen uitgroeien tot super rijken die van dergelijke grappen weten te profiteren. We kampen hier met een oneerlijke strijd, zo zou je kunnen concluderen. Het zijn slechts een handje vol personen die de regels bepalen, plus een handje vol insiders die ten koste van de grote zee bestaande uit de gewone man, fondsbeheerders en zelfs instituten, hun kruiwagen op de juiste plaats weten te parkeren en er met hun hark aan de slag gaan, precies zoals de restauranteigenaar. Zo goed als niemand die doorheeft dat de ingrediënten vervangen worden.
