De Franse economie is er belabberd aan toe, verstard en met nauwelijks enige vorm van flexibiliteit. Bij zijn entree had president François Hollande grote beloftes gedaan maar die heeft hij op geen enkel moment kunnen inlossen. Integendeel, de situatie evolueerde van kwaad naar erger.
De linkerzijde binnen de regering is enkele weken geleden in opstand gekomen tegen de gevoerde economische politiek met als boegbeeld de minister van Economie Arnaud Montebourg. Die sprak zich op een persconferentie in volle publiek uit tegen zijn eigen beleid, iets wat nog niet in veel landen zal gebeurd zijn. En trad vervolgens af. Hollande zag zich dan ook genoodzaakt om wijzigingen in de regering door te voeren. Met de nieuwe ploeg werd de dure eed gezworen om een krachtig beleid te voeren waarbij er eindelijk sprake is van het afrekenen met een paar heilige huisjes. De 35 uren week is daar eentje. De Fransen werken veel minder dan de Duitsers of de Britten.
François Hollande zal zich mogen reppen
Wanneer Frankrijk zijn bedrijven opnieuw concurrentieel wil maken moet er daar iets aan gebeuren. Het land zal de laatste strohalm moeten grijpen om zich uit het moeras te redden. De tijd tikt namelijk ongenadig tegen de Franse economie maar ook tegen de Europese economie. Bovendien lijkt de slagkracht van de Europese centrale bank niet zo groot als sommigen wel denken. De Fransen zijn duidelijk voorstander van een quantative easing programma maar de Duitsers zijn daar anderzijds niet voor te vinden. Mario Draghi heeft overigens al laten doorschemeren dat Europa niet te veel meer op de ECB moet rekenen om de economie weer aan de praat te krijgen. Het initiatief moet nu ook uitgaan van individuele landen die intern orde op zaken stellen. Deze oproep is duidelijk gericht aan de Fransen hoewel natuurlijk niet aan hen alleen. Maar in ieder geval is het nu hoog tijd dat Parijs de handen aan de ploeg staat want het water staat de Fransen tot aan de lippen. Wat de invloed van de politiek van Hollande op de beurs is, leest u in de Beursbijbel